Η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο. Οικογένειες με παιδιά που χαλούσαν τον κόσμο. Ολυμπιονίκες της αμμουδιάς που κοπανούσαν ρακέτες πάνω απ’το κεφάλι του. Νέοι, γέροι, αλλοδαποί και ντόπιοι, όλοι στριμωγμένοι σε ένα οικόπεδο ήλιου. Δεν τον ενδιέφερε. Ούτε ο θόρυβος απ’τις ρακέτες, ούτε η ζέστη, ούτε η πολυκοσμία. Είχε δίπλα του το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου. Κι ήταν το κορίτσι του. Η σχέση του. Ο άνθρωπός του.
Την έβλεπε να χαμογελά και ο ήλιος κρυβόταν πίσω από τα μάτια της. Τίποτε δεν είχε γεννηθεί πριν από εκείνη. Τίποτε δεν είχε σημασία σε όλο το σύμπαν. Την έβλεπε να χαμογελά και όλο του το είναι άνθιζε.
Πίσω απ’τον ώμο της…
Posts and Comments