Μια περιοχή μέσα μας, δόξα στο Γιαραμπή το Μεγάλο, δεν γερνάει ποτέ. Μια αιώνια λίμνη νεότητας μέσα μας δεν λέει να στερέψει. Και όποτε πίνουμε από τα ιερά της νερά, είμαστε ξανά σε κείνη την ευλογημένη εποχή όπου οι ήρωες ήταν ζωντανοί, ολοζώντανοι, σε αφίσες στα δωμάτια, σε φωτογραφίες στα άλμπουμ, σε αποσπάσματα από ταινίες… περισσότερο, στις φανταστικές ιστορίες που πλάθαμε μέσα μας… και όσο οι ήρωες αυτοί είναι ζωντανοί, όσο η καρδιά πεταρίζει και ο νους ξεκουράζεται σε αυτές τις ηλιόλουστες απλάδες, νομίζω μπορεί κανείς να ελπίζει ότι αυτή η ουτοπία που λέγεται αθανασία, είναι στην ουσία ένας χωροχρονικός εγκλωβισμός, όπως και η θνητότητα. Γιατί τη στιγμή που νιώθουμε ελεύθεροι ο χρόνος καταργείται.
Posts and Comments